Protokół NAT

NAT (Network Address Translation) – protokół ten polega na konwersji adresów sieciowych. Pozwala ona wielu urządzeniom, najczęściej połączonym za pomocą sieci lokalnej, korzystać z jednego, publicznego adresu IP. Protokół powstał przez narastający problem związany z perspektywą zajęcia wszystkich adresów IPv4 w Internecie. Aby temu zaradzić, lokalne sieci komputerowe, korzystające z adresów prywatnych, mogą zostać podłączone do Internetu przez jeden router, mający mniej adresów internetowych niż komputerów w tej sieci. Router ten, gdy komputery z sieci lokalnej komunikują się ze światem, dynamicznie tłumaczy adresy prywatne na adresy zewnętrzne, umożliwiając użytkowanie Internetu przez większą liczbę komputerów niż posiadana liczba adresów zewnętrznych.

Istnieją dwa podstawowe rodzaje protokołu NAT:

– SNAT (Source Network Address Translation) – polega na zmianie adresu źródłowego pakietu IP

– DNAT (Destination Network Address Translation) – polega na zmianie adresu docelowego pakietu IP

Zaletą protokołu NAT jest zwiększona anonimowość ze względu na brak możliwości zidentyfikowania konkretnego hosta po samym adresie IP oraz możliwość dostępu do Internetu dla większej ilości komputerów niż ilość dostępnych publicznych adresów IPv4.

NAT posiada również kilka wad. Na komputerze nie można  uruchomić serwera dostępnego w Internecie bez zmian wymagających interwencji administratora, a także utrudnia on korzystanie z sieci P2P i bezpośrednie wysyłanie plików,